Ekstrakt z placenty – jakie posiada właściwości i jak jest stosowany

Ekstrakt z placenty dołączył do grupy związków budzących wiele emocji i kontrowersji, takich jak jad pszczoły, śluz ślimaka czy guano. Pojawienie się na rynku produktów opartych na sproszkowanych organach ludzkich może wydawać się nieco szokujące, ale nie sposób zaprzeczyć, że taka kontrowersja często działa jako skuteczny przyciągacz klientów. Jednak czy od produktów bazujących na ekstrakcie z placenty powinniśmy spodziewać się czegoś więcej niż tylko sensacji?

Placenta, inaczej nazywana łożyskiem, to narząd, który choć jest typowy jedynie dla płci żeńskiej, odgrywa kluczową rolę w procesie prokreacji. Jej unikalność polega na tym, że pochodzi z pojedynczych komórek wyściółki macicy i rozwija się jedynie podczas ciąży. Z chwilą zakończenia ciąży przestaje być potrzebna. Każda następna ciąża wiąże się z rozwojem nowego łożyska.

Jaka jest rola i funkcjonowanie placenty?

Zapłodnione jajeczko zagnieżdża się w błonie śluzowej macicy matki, zwanej endometrium. Taka forma „powiązania” wystarcza mu przez pierwsze tygodnie, ale wraz z rozwojem zarodka jego potrzeby rosną. Między piątym a szóstym tygodniem ciąży zaczynają się tworzyć struktury, które ewoluują z prostych kosmków w duży, dyskowaty organ, który może osiągnąć nawet 15-20 cm średnicy i 2-3 cm grubości. Jest to organ fascynujący, ponieważ składa się z części należącej do matki i części należącej do płodu. Granica między nimi jest zwana barierą łożyskową i służy do ochrony krwiobiegów obu organizmów. Mechanizm działania placenty polega na zbliżeniu krwi matki do krwi płodu w taki sposób, aby umożliwić przenikanie tlenu i substancji odżywczych bez konieczności mieszania krwi. Dodatkowo łożysko produkuje własne hormony – od gonadotropiny kosmówkowej (hCG), po estrogeny, progesteron i testosteron. Bez placenty ciąża i życie płodu byłyby niemożliwe.

Jednakże, po narodzinach dziecka łożysko staje się zbędne – nowy człowiek będzie już oddychał i odżywiał się niezależnie. W czasie porodu dochodzi do oderwania się placenty od ściany macicy i jest ona odrzucana podczas ostatniej fazy porodu, za pomocą skurczów macicy. Placenta jest połączona z dzieckiem przez pępowinę, która po odcięciu obumiera.