Odkrywanie unikalnych zalet tarniny – zapomnianego skarbu naszych przodków
Cierniste krzewy tarniny, które były niegdyś wykorzystywane przez starożytnych Słowian do tworzenia amuletów chroniących przed złymi duchami, są dziś cenione w ziołolecznictwie za swoje cenne właściwości lecznicze. Zwłaszcza jej owoce pełne substancji odżywczych i potężnych antyoksydantów, które pozytywnie wpływają na zdrowie całego organizmu. Przy odpowiednim przygotowaniu, te cierpkie owoce mogą stać się smacznym dodatkiem do różnego rodzaju przetworów. Pytanie tylko jak oswoić ten ciernisty krzew i kiedy najlepiej zebrać jego owoce i kwiaty dla celów leczniczych?
Tarnina (Prunus spinosa), nazywana również śliwą tarniną lub tarką, jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny różowatych (Rosaceae). Możemy ją spotkać dziko rosnącą na terenach Europy, Azji oraz północnej Afryki. W Polsce często występuje na nizinach, tworząc gęste, cierniste zarośla nazywane czyżniami, które stanowią schronienie dla wielu gatunków zwierząt leśnych. Jej jadalne owoce, kwiaty i kora są cennym surowcem ziołolecznictwa. Dodatkowo, tarnina jest rośliną miododajną oraz dostarcza twardego i wytrzymałego drewna wykorzystywanego w przemyśle meblarskim.
Fitoterapia współczesna wykorzystuje owoce i kwiaty tarniny w terapii wielu dolegliwości, takich jak problemy z układem moczowym czy pokarmowym. Owoce tarniny, przypominające swoim wyglądem borówki, to pestkowce zwane tarkami. Mają kulisty kształt i średnicę nie większą niż 1,5 cm. Ich skórka jest czarna z niebieskim nalotem, a miąższ – zielonkawy i silnie przylegający do pestki. Smak owoców jest gorzki i cierpki. Pestki zawierają trujący cyjanowodór, który w dużej ilości jest szkodliwy dla zdrowia.
Ornamentalne kwiaty tarniny pojawiają się zazwyczaj pojedynczo, ale czasami rosną grupami od dwóch do pięciu na jednej gałęzi. Mają średnicę do 1,8 cm, a białe lub nieco zielonkawe płatki osiągają długość od 6 do 8 cm. Pestki kwiatu są podługowato-jajowate, a kielich – nagi. Żółte lub czerwone pylniki kończą pręciki, a wklęsłe dno kwiatowe wyściela miodnik – tkanka wydzielnicza.
